Dawniej radiolatarnie amatorskie nazywano „myśliwymi na lisy”. Ale to jest całkowicie błędne, ponieważ omawiany temat nie ma nic wspólnego z polowaniem. W amatorskiej radiolokacji wykorzystuje się lekkie, przenośne odbiorniki w celu odnalezienia kilku małych nadajników rozmieszczonych w terenach leśnych. Można podchodzić do tego typu wydarzeń śledzących na spokojnie, ale można też traktować je intensywnie, traktując je jako sport wyczynowy.
Radioamatorzy-namiernicy charakteryzują się połączeniem wiedzy technicznej, zmysłu orientacji i wytrzymałości. Szybko rozwijasz wyczucie rozchodzenia się fal radiowych. Za pomocą radionadajnika możesz wychwycić niewidoczne fale i najpierw określić kierunek, z którego słychać ukryty w okolicy miniaturowy nadajnik, a następnie podążać do jego kryjówki.
Jeśli potrafisz sprawnie posługiwać się radionamiernikiem, możesz wybrać najszybszą trasę od początku, poprzez mini nadajniki, do celu. W końcu nie chodzi o to, aby deptać tereny leśne, które często służą jako miejsca imprez. Trzecim składnikiem jest sprawność i wytrzymałość biegowa, dzięki którym możliwe jest pokonywanie odległości między stanowiskami nadajników w jak najkrótszym czasie. Ale amatorskie radionamierzanie kierunku to także prawdziwe radio amatorskie. Główną różnicą między radiem amatorskim a innymi usługami radiowymi jest to, że radioamatorzy mogą budować własny sprzęt. W amatorskim radionamierzaniu kierunku większość używanego sprzętu jest nadal samodzielnie zbudowana. Radionamiernictwo amatorskie, ARDF, bo tak ten sport nazywany jest na całym świecie, to dziedzina radioamatorstwa, w której majsterkowanie naprawdę się opłaca!
Każdy może wziąć udział!
Chociaż do amatorskiego namierzania radiowego używa się specjalnych amatorskich nadajników radiowych, uczestnicy nie muszą sami być radioamatorami. Więc działa nawet bez licencji radioamatorskiej. Wiek również nie ma znaczenia: istnieje wiele rodzin, które zajmują się amatorskim namierzaniem radiotelefonicznym przez pokolenia – od wnuków po dziadków.
Zawody radionamiernicze dla amatorów odbywają się w różnych formach: od zawodów klubowych po mistrzostwa świata – od niedzielnych spacerów po sporty wyczynowe.
Naucz się amatorskiego namierzania radiowego
Zajęcia JTA i klubowe stwarzają okazję do nauki tego sportu. Organizatorzy i uczestnicy takich konkursów chętnie objaśniają technikę określania kierunku niedoświadczonym uczestnikom i pokazują ją przy użyciu dostępnych radiolatarni. Ważne jest również, aby początkujący wiedzieli, że nie muszą posiadać własnego radiotelefonu, aby zacząć, ale na tego typu wydarzeniach zwykle dostępny jest szeroki wybór radiotelefonów, więc można pożyczyć ten, którego się potrzebuje.
Proces konkursu
Niezależnie od tego, czy zajmujesz się amatorskim namierzaniem radiowym jako sportem wyczynowym, czy po prostu niedzielnym spacerem, proces wygląda w zasadzie tak samo: kilka, zazwyczaj cztery, nadajniki umieszczone w lesie nadają naprzemiennie co minutę na tej samej częstotliwości. W pierwszej minucie stacja 1 nadaje przez jedną minutę, po czym w drugiej minucie idzie za nią stacja 2 i tak dalej aż do piątej minuty (4 stacje, 1 minuta przerwy), w której całość zaczyna się od nowa od stacji 1. Aby biegacze nie mylili się i nie biegali w kółko, nadajniki emitują różne sygnały radiowe, tzw. identyfikatory, w kodzie Morse'a: Składa się on z dwóch długich tonów - Morse M, dwóch długich tonów - Morse O, trzech długich tonów oraz kolejnej litery i numeru nadajnika w tonach krótkich. Nadajnik 1 dodaje krótki ton, nadajnik 4 dodaje cztery. Identyfikator ten jest nadawany przez całą minutę transmisji, po czym kolejna stacja nadaje swój identyfikator, tak aby można było odróżnić od siebie cztery stacje.
Próbka audio:
Kanał 1 MO 1 Kanal 2 MO 2 Kanal 3 MO 3 Kanal 4 MO 4
Pełne przejście przez wszystkie kanały MO 1-4
Odległość między
poszczególnymi nadajnikami, startem i metą jest tak dobrana, aby
dystans biegu wynosił od 6 do 12 km. Zależy to od wieku i klasy
społecznej.
Start odbywa się zazwyczaj w grupach liczących maksymalnie trzech
uczestników, z przerwą trwającą pięć minut, jedną transmisją ze
wszystkich czterech nadajników i minutą przerwy. Najpierw wybierz
jedną ze stacji, której słuchasz i idź w jej kierunku. Im głośniej
mówi, tym bliżej niego jesteś. Jeśli będziesz bardzo blisko, możesz
nawet go zobaczyć. Jeśli jednak urządzenie śledzące przestanie
nadawać, musisz podjąć decyzję, co chcesz zrobić do czasu kolejnego
przejazdu identyfikacyjnego urządzenia śledzącego. W międzyczasie
możesz na przykład spokojnie namierzyć inne nadajniki lub oszacować
lokalizację nadajnika i udać się tam, podejrzewając, że nie ma go
gdzie zlokalizować. Doświadczenie dość szybko uczy nas, co należy
robić.
Po zlokalizowaniu nadajnika znajdziesz tam mały dziurkacz, którego
musisz użyć, aby potwierdzić swoje znalezisko na karcie startowej,
ponieważ bez tego „stemplowania” znalezisko nie może zostać
zaliczone na mecie. Aby zapewnić możliwość identyfikacji lokalizacji
nadajnika z odległości około 5 m, w tym miejscu umieszcza się
oznaczenie w postaci taśmy w kolorze czerwonym i białym; dziurkacz
znajduje się obok lisa.
Większość zawodów ma limit czasowy 120 minut, tzn. aby zostać
zaliczonym, należy powrócić w tym limicie czasowym. Zasada jest taka:
„Znalezienie stacji mieszczącej się w limicie czasu jest lepsze niż
znalezienie wszystkich stacji poza limitem!” Dlatego nie należy dać
się ponieść gorączki poszukiwań i wrócić do celu na czas, nawet
jeśli nie udało się znaleźć wszystkich nadajników. Na mecie biegacz
oddaje kartę startową, czasy są mierzone, a następnie rozpoczyna się
ocena. Zwycięzcą zostaje oczywiście ten, kto w najkrótszym czasie
znajdzie wszystkie nadajniki. Jednak wysiłek innych nie poszedł na
marne: każdy, kto wziął udział w akcji, może powiesić certyfikat na
swojej ścianie.
Polowanie na lisy przez radioamatorów jest problematyczne w pracy z
młodzieżą, ponieważ jest bardzo uzależnione od pogody. Zawsze
będziesz potrzebować wydarzenia zastępczego, jeśli nie chcesz lub
nie możesz go odwołać z powodu deszczu.
Startkarte
